Utrecht als leverancier van zorg aan boeren
In de twintigste eeuw werden weeskinderen in Utrecht soms via een bizarre ‘veiling’ aan nieuwe verzorgers toegewezen. Dit gebeurde vooral wanneer ouders overleden waren of in de gevangenis zaten. De laagste bieder kreeg vaak het kind toegewezen, wat leidde tot onmenselijke situaties voor kwetsbare kinderen.
Menno Lanting heeft onderzoek gedaan naar deze schokkende praktijk, die tot ver in de vorige eeuw bleef bestaan. Kinderen zonder ouders werden vaak niet gezien als individuen met rechten, maar eerder als een last voor de samenleving. De veiling vond plaats in de stad Utrecht, die fungeerde als ‘hofleverancier’ van zorg aan de omliggende boerendorpen.
De omstandigheden waarin deze kinderen leefden, waren vaak erbarmelijk. Veelal werden ze geplaatst bij gezinnen die hen nauwelijks als volwaardig lid beschouwden. De motivatie om een kind te ‘kopen’ was vaak financieel gedreven, waardoor de emotionele en sociale behoefte van het kind op de achtergrond raakte.
In het onderzoek wordt benadrukt dat deze praktijken niet alleen in Utrecht voorkwamen, maar dat de stad een centrale rol speelde in het systeem. De gevolgen voor de kinderen waren verstrekkend, met langdurige impact op hun ontwikkeling en welzijn.
Belangrijke punten uit het onderzoek:
- Weeskinderen werden vaak geveild aan de laagste bieder.
- Utrecht fungeerde als centrum voor deze praktijken.
- De emotionele en sociale behoeften van kinderen kwamen vaak niet aan bod.
Met deze onthullingen roept Lanting vragen op over hoe we nu kijken naar kwetsbare groepen in onze samenleving. Het verleden biedt ons de kans om lessen te trekken en ervoor te zorgen dat dergelijke onmenselijke situaties nooit meer voorkomen.
